Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Öyle bir sarstı ki.
Sevgi kırıntısı yüreğimde,
Sancısı midemde,
Tozu üzerimde.
Kaldı da
……… GİTTİ.
Çok içten ve sevecendi dizeleriniz,yüreğinize sağlık,umarım hiç kara bulutlara rastlamazsınız,hayatınız hep toz pembe bulutlarla ve mutluluk içerisinde sürer gider,bunu hak ediyorsunuz her insan gibi.Saygı ile...
Hoştu, güzeldi.
Yaşam bu arkadaşım her renkle karşılaşıyor insan... Gri, beyaz, siyah... Hangi renk olursa olsun sevginle beyaz edeceğine inanıyorum... Sevgiler...
KAra bulutlar hiç kimseye uğramasın.hatta ülkeme bile uğramasın..tabi bu sözlerimiz yağmur yüklü bulutlara değil .............saygıyla
Kara bulut uğramaz dedim.
Dedim de iyimi ettim.
Uğradı.
Şükür, kara değil, griydi rengi.
Öyle bir sarstı ki.
Sevgi kırıntısı yüreğimde,
Sancısı midemde,
Tozu üzerimde.
Kaldı da
……… GİTTİ.
yüreği güzel arkadaşım bundan sonra üzülmesin mutlu huzurlu bir yaşam diliyorum her şey gönlünce dilediğince olsun hiç bir olgu seni üzmesin tam puanımla saygılar
İçten anlatımıyla sade ve güzeldi.
Güzel bir çalışma,duyarlı yüreğini kutlarım.Sevgiyle kal.
Hikmet Yurdaer
Şairin tanımı olmaz, yüreginizden geleni ve ilhamla yazılmışsa şiirdir,ustası acemisi yoktur şairin, Bazıları ahkam kesiyorlar oda ukalalıktır.
Harika bir anlatım çok güzel dizeler, işte şiir bu böyle yazılır.İnsanı şiirin içine alıyor duygular uyandırıyor. Tebrik eder içtenlikle kutlarım.Bacım...
Kara bulut uğramaz dedim.
Uğramadı, geçmedi.
Geçmesin hiçbir evin üzerinden.
Geçen yıllarda,
Kaybettiklerimin üzüntüsü, hüznü olsada.
Güzeldi çok güzeldi yıllarım.
Beyazdı bulutum.
Kara bulut uğramaz dedim,
Uğradığı olduysa da es geçti, incitmedi.
Küçük yüreği dayanamaz dedi.
Beyazdı hep bulutum.
Kara bulut uğramaz dedim.
Büyük söyledim.
Büyük lokma ye, büyük konuşma diyen,
Atalarımızın sözlerini unutup.
Kara bulut uğramaz dedim.
Dedim de iyimi ettim.
Uğradı.
Şükür, kara değil, griydi rengi.
Öyle bir sarstı ki.
Sevgi kırıntısı yüreğimde,
Sancısı midemde,
Tozu üzerimde.
Kaldı da
***********
Mükemmel bir anlatım narin duygularınızdan.Tam puan bu güçlü esere.Güzel yüreğini kutluyorum sevgili şairimiz.
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta