Bulut Şiiri - Taner Çaylak

Başlarında adamların, bir kara bulut.
Kadınların, çocukların, ağaçların.
Gölge etmez, hayır vermez.
Esir düşmüş pencereler,
Işık görmez.
Dur bulut gitme, kapılarını aç!
Dudaklar gizli dualarda,
Dur bulut gitme, kapılarını aç!
Anılarım soğuk, ne varsa,
Üşütür, geçmişten kalan.
Beton soğuk,
Yetim bırakır, gözlerimi yarınlardan.
Kelimeler üşüyor dilimde.
Sahipsiz cümleler kuruluyor ardımdan,
Küf tutmuş köşelerde.
Kırılmış kalem yazılarından,
Hükümler veriliyor.
Yağmur, kaçıyor bulutlardan.
Gün, hesap soruyor geceden.
Dudaklar, gizli dualardan.
Ölse, sonra yine dirilse ölüm,
Gelmez yine de özgürlüğüme ferman.
Kapıların kolları yeşile boyanmış,
Çimenler kurumuş,
Sahipsiz çocuklar, kalmış,
Çirkin adamların pusularında.
Dur bulut gitme, kapılarını aç!