Bulut Şiiri - Sümeyye Tümay

Bulutlar geçiyor yüreğimden habersiz gözlerime bir iki damla yaş bırakıp
Yüreğim buruk,yüreğim ezilmiş
Yüreğim ağlayan bir öksüz çocuk şimdilerde
Gökkuşağının kaydırağından kayıp da yere çakılmış gibi ellerim
Kanıyor ellerim
Al bulut al elimi sar pamukluğuna
Mavi bir cehennemde dolaştır beni
Maviye çok yakışan Edip’i de al yanına
O maviyi övsün ben ise hep kızıllığı
Çantamdan çıkar bulut çocuğunu yara bandına
Sen varoluş ben ise hiçbir yokoluş
Yokluğumun ardından at beni mavilere
Maviye olan düşkünlüğümü acizlik sanıp aldanma bulut
Nasıl acizim ki herkese bir parça minnet borcum varken
Hayır aciz değilim
Yada itiraf olgum sıfır
Adını sen koy bulut
Benim de acizliğimin de adını sen koy bulut
Kuşat tüm varlığımı
Yaslanıp uyusam ya iki yüz sene omzunda
Çöküp kalma sakın yağma bulut