Buluşuruz Onunla Mahşerde

Beş ocak iki bin sekiz benim öldüğüm
Eşiminse gerçek dünyaya doğumu idi
O gün gülerek acılarını bırakarak gitti
Belki istemedi ama dayanamadı acılara
Ruhunu ruhumla ebedileştirdi
O şimdi meleklerle konuşuyor
Onlara beni çocuklarını anlatıyor
Ara sırada baş melekten izin alıp geziyor
Evimin etrafında
Ama ben göremedim onu rüyamda
Kızım demişti onu da bana
Çok baktım pencereden
Göremedim
Dün çok yağmur yağdı çıktım bahçeye
Aradım yağmurda ıslanmasın diye
Yine yoktu
İzin alamadı mı ne
Ney ise kafanı ağrıtmayayım dertlerimle
Bunlardan sana ne?
Haydi bana güle,güle
Ruhum sevdiğimle her yerde
Dileğim onunla
Buluşuruz mahşerde
8.06.2008
Bahattin Tonbul