Buluşma / Nesir Şiiri - Taş İskele

Hani ayrılırken sen türkünü söyle, ben türkümü diyeceğiz ya türkünü al da gel dedi adam.

“İlvanlım İlvanlım İlvanlım Aman Aman
Köyü bir sancı tuttu da
Al fistanlım gaytanlım”

Kadını sancı tutmuşken, getirdiği oyun havasıydı.

Adam heybesindeki türküsünü çıkardı,

“Sen tabipsin saramazsın yaramı
Ben vurgunum yaralıyım elleme”

Tanışalı çok olmuş, ilk kez buluşmuşlardı.
Buluşma yeri kadının Allah ile konuşuyorum bazen dediği bir dere kenarını andıran bir yerdi, kadının seçimiydi.
Bozkırın ortasındaki şeytansız dağın eteklerinde, billur suları coşkun bir ırmak.

Adam kadına baktı, suya baktı,
Yatağına kırgın mı bu ırmak dedi.
Kadının hüznü yüreğinde göllendi,
Yine kitap cümlesi kullanıyorsun,
İçime gir ama sigaranı söndürme dedi…
Sen de dedi,
Sigarasına baktı adam.

Şuh olan hangisi dedi kadın,
Ateş, su, toprak, hava ?

Toprak ana, su baba, ateş şehvet dedi adam,
ya hava dedi kadın.

Adam gülümsedi,
Tecahül-ü arif ile Havva mı, adı çıkmış provokatöre dedi adam.
Devam etti,
Hava olmazsa ateşin hükmü yok, yakmaz dedi.

Kadın düşüncelerini sessizliğe ekti, adamın cinsiyetsizliğine cibilliyetsizliği giydiresi geldi. Merhamet etti, üryan kalsın istedi. Kendi de üryandı. Gülümsedi, her şeyi dudaklarının kıvrımına gizledi.

Adam şeytansız dağın eteklerinde kendi annesine provokatör demesine iç geçirdi. Hiçbir rol vermiyorum sana yazmıştı kadına. Kadın insan olmak dışında diye eklemişti iletisinde. Bir kasvet çöker miydi kıyısına otağ kurdukları, yatağına kırgın akan, billur sulu ırmağa?  

Sustular.
Sustular.
Sustular.

Adam dedi, anlaşmıştık ben susacak, sen konuşacaktın.
Adam önce anlamadı kadının susarak konuştuğunu.
Sonra hakkını verdi, çok konuştun demiyorum, çok şey anlattın dedi.
Havva’dan sıvacı olmuyor ama Âdem’den iyi sıvacı oluyor dedi kadın.
Hem fikiriz dedi adam.
Havva’nın Habil ile Kabil’e yanar yüreği, Âdem ya Habil ya da Kabil’dir oysa. İlk ikilik bizim içimizde çıktı dedi adam.

Söz vermiştik seninle, ikiliği bir etmeye. Çok kısa sürede pinhan olmaya. Adın Âdem oldu, adım Havva. Habil Kabil çocuklarımız oldu.  İsa’dan sonra kaçıncı milenyumdayız? Kovulduğumuz yerdeyiz. Nereden kaç kilo metre yoldan geldin buraya, ya ben nereliyim, ben kaç kilometre yoldan geldim?
Dünyaya geldiğimizi biz seçmedik dedik ama dünyada ikimizin de bilmediği bir yere gelelim dedik. Cennetten bir parça burası. Neden oyun havası getirdim sana? Getirdiğim türkü oyun havası değil ama söz Havva olunca oyun havası gelir insana. Habil’e de Kabil’e de metanetli davranan sensin kabul. Senin getirdiğin türkü de manidar, sarılmaz, onulmaz yaraların var kabul. Kabul et ki biz analar sancılanırız doğuma, bir yandan da o bebeğin boynundaki cennet kokusuna oynarız.

Sen talipsin. Anlattığın, yazdığın kadar dinledin beni. Ama anladıkların zerre-i miskal. Tamam haklısın. İlk söylediğin gibi herkes kendi türküsüne dönecek. 

Hiçbir rol biçmedik birbirimize. Delilik ettik. Yok böyle bir şey dediğimiz, varı yaşadık. Buluştuk. Kimsin sen, nerelisin hiçbir önemi olmadı. Dediğin gibi kadınım, anneyim. Dediğin gibi adamımsın, babasın. Ama rolleri reddettik. Eş değiliz, dost değiliz, akraba değiliz, türkünün dilinde ben bir insan olmaya geldim diyen iki kuluz. Ne Âdem ne de Havva. Suyun kenarında, ayağım toprakta, içimin ateşi ile havamdayım. Bırak beni, Allah ile konuşayım. Seni seviyorum adam.

Adam kadının içindeydi. İçine girmişti, onu dinleyerek. Elindeki sigaraya baktı. Yere attı.
Hiç yatağına kırgın olur mu ırmak dedi.

Kadın sustu.
Kadın sustu (mu).

Eline aldı türküsünü adam.
Kadının türküsünü kadının boynuna astı.
Laf olsun diye sordu adam.
Çorumlu musun dedi,
Kadın yoooo dedi, sen Sivaslı mısın dedi?
Adam yooo dedi,
Gülüştüler.

Kadının getirdiği türkü Çorum yöresinden, adamın getirdiği Sivas yöresindendi.

Kadın sordu,
Nerelisin?
Adam, yaralıyım dedi.

Ya sen dedi.
Kadın Sancılıyım dedi.

Neyse ki hemşeri çıkmadılar.

Neresinden,
Kimlerden,
…
..
.
bir yığın gereksiz soru.