Buluş Şiiri - Levent Deniz

Tırnağının dibine
Saplandı ya o küçük beyaz bulut
Onu kesip atmadan
Sokak kenarında ağaçlar kurumadan
Gelecektin ya...
Bekliyorum

Pabuç eskiten gidişin
Çıplak topuklarını bıraktı dönüş yoluna
Bir gün de
Tenin eskitirsin
Diye varmak için yaradana
Varacaktın ya...
Bekliyorum

Gün ile gecenin tam ortasında
Öyle bir mavi buldun ya;
Ne koyu ne açık
Ne görür ne görmez insan
Ne siyah ne beyazdır eşya
Ne ışık ne gölge yoktur orda
Tüm gerçek apaçık
Bir o kadar ortada
Bulacaktın ya...
Bekliyorum

İçte hapis çılgın öfkeler
Susmanın da ölçüsü kaçmış
Sindirilmiş tepkiler
Tam bir çığlık haketmez
Bilirsin kimsenin yüzü
Ne de tüm gücünle vuracağın bir yumruğu
Kendini bir tutacak
Bir de deryalara
Salacaktın ya...
Bekliyorum

Karşınızda yüzyılın buluş'u;
Menekşene güneş kremi.
Hatırlar mısın bilmem
Ama iki çift sözün
Gölgelerin en deriniydi
Konuşacaktın ya...
Bekliyorum

Neye dokunsa kuruttu ellerin
Evvela tek bir dokunuşla
Bozdun kelebek kanatlarını ömrünün
Sonra kaplanlarına hükmettin de evrenin
Diyeceğim zati
Yoktu ulan sana yan bakan
Bir eşinden başka gözünün
Hani bunca kopardığın kıyamet
Yersiz diye
Bileceksin ya...
Bekliyorum

Hiç bir devirde insanlık
Bu denli binmedi
Ejderin terkisine
Kimin kanı kime ilaç
Kim dedi sana
Bendekini almak helal olur
Gün gelip de
Göreceksin ya...
Bekliyorum

Egsozuna her mevsim
Yol kenarından dutlar sunduk
Küsmedi bir iklim bile
Bunca şiddetine
Dudak bükünce bile bunca nimete
Yağdı yağmur
Esti rüzgar
Taştı dere
Kaldırımlarını kapladı
Meyveden paspas
Yiyeceksin ya...
Bekliyorum

Yetti dilin lal olduğu
Sade küçük bir hediye
Bekleyip durdu hep cümle etfal
Lakin gezinmedi hiç ellerin
Bir oğul başında
Altın sarı
Buğday saçtan başak tarlada
Nihayet bir gün gelip
Gelip bulacak
Bulup bilecek
Bilip göreceksin...
Biliyorum