Bulutlar Perde Oldu Yerle Gök Arasında

Bulutlar perde oldu, yerle gök arasında,
Düşlerimden diktiğim en nadide abide,
Aydınlığın dünyası gözle kaş arasında,
Yıkılıverdi birden gözlerimin önünde.

Karanlık, ürkütücü içindeki arzular,
Esmer, kara yüzüyle salkım saçak saçları,
İçin için ağlarken, hüzünlenmiş bulutlar,
Nihayet gözlerinden, boşaldı gözyaşları.

Şimşeklerin yardığı, solgun bir kızıllıkta,
Yükseldikçe uzayan; gök, siyah mermer sanki,
Kaldırıma dizilmiş, ağaçlar yıkanmakta,
Yollarda yağmur suyu akar çağlayan gibi.

Gökten sel olup inen, afet nihayet dindi,
O mavimsi bulutlar uzaklarda dağıldı,
Ve ortalığı sardı, yağmurun serinliği,
Gümüş rengi ışıklar gökleri aydınlattı.

Güneşin hiç bitmeyen bir tebessümü sildi,
Yüzlerdeki korkunun karanlık duvarını,
Muammaları çözen bilge yoluna gitti,
Dağlar kızıla battı, simaları nurlandı...