Bulur Kendini Gece Yarısında

Artık çok geç dememek için o kadar çok yıprandı ve bekledi ki,
Yarınları, dünleri ve bugünleri o kadar çok yok saydı ki,
İnat olsun diye geçen her bir saatte o kadar çok sayıkladı ki,
Kim veya kimden söz edildiğini bilmiyormuş gibi davranmalar o kadar çok çoğaldı ki,
Kimler geldi kimler geçti demek o kadar basite indirgendi ki,
Üç gün yas tutulur sonra unutulur,
Göklerde bir yerlerde arıyor umudu,
Düş kırıklıklarına bir elveda, hayal kırıklıklarına bir veda,
Bir çocuğun kahkahası gibi bir gülümsemeye merhaba, demek için o kadar zorladı ki kendini,
Ama artık bitti, O bitiş öyle bir bitiş ki sis bulutu olmuş duyguları görüş mesafesini imkansız kılıyordu,
Ve örselenmiş kelebekler gibi süzülüyordu hayalleri,
Unutmak için o kadar çok yalvarmıştı ki zihnine,
Ama ne mümkün, Söz geçirmemişti yüreğine,
Hatıralar bulandırıyordu belki de ayna niyetine kendini izlediği bir gölette,
Martılar hayret ettiler, bu yapayalnız adam da kim dediler,
Duyulmuştu sesleri rıhtımda, ışıklar yoldaşın olsun diyorlardı,
Çok geçti artık, çoktan ölmüştü o adam,
Düşleri öldüğü gün ölmüştü o adam,
O kadar çoktu ki tilki derisi kılıklılar,
O kadar çoktu ki mahşerden bi haber olanlar,
İşte belki de o ölen adamdır, saklamıştır bütün her şeyini mahşere,
Belki de oralarda bir yerde bulacaktır kendini tekrar, kaybolduğunu anlayacaktır belki de,
Gün olur devran döner belki de, gün olur asra bedel olur belki de...
Erken kalktığı için değil de hiç uyumadığı için bu kadar yol almıştır bu adam,
Son sözü kim söyler diye düşünürken, bulur işte kendini gece yarısında...