Bulsun Çiçeği Şiiri - Hüseyin Erdöl

Bu yaz günü üşürüm
Galandar ayının soğuğunda
Ateşler üzerime düşer kalır
Yanar-yanar çığırırım
Bin bir yıl önce doğduğumda
İlk sarıldığım
Gülücüğüne kanaat olduğum
Bir sedir ağacına yaslanmış
Üç yüz bin yıl önce neydik
Üç yüz güzün sonu

Zamana ezdirilmiş omuzlarına
Sabahın Güneşini alıp
Kabahatini saklar gibi
Ovaların sonunda ki dağın
Sislere karışık kar beyazını özleyen
Kadın
Bu yaz günü bu sıcak
Sedirin altında
İlk gözlerime bakan

Gidip o dağda dolaşsam
Zamana ezilmiş omuzlarına
Sabahın güneşini alan
Bir kadın bulsam
Kar beyazından
Karşı dağın sedirinin altındaki
Sıcağı özleyen
Ah oğul dese ah oğul
O dağdan gelirsin bilirim
İlk gözlerini açtığın da
Gördüğün kadın
Bin bir yıl önce
Buralara gelir de
Alır da beni giderdik
Kuşlardan kanatlanır
Daldan dala konar
Bulsun çiçeğine yar dilerdik
En çok da kuzularına meme veren analara
Özenir
Çiçeklere girerdik

Ah oğul ah
Şimdi bu dağlara gelene
Su bulunmaz
O dağlara gidene
Sıcak olunmaz
Üşürüz bu yaz günü

Hüseyin Erdöl