Yine mi başlıyoruz yeniden?
Acaba...Acaba...Acaba...
Yine o eski telaş,
ve aynı karışıklıklar...
Bu adam nasıl oldu da duyuyor böyle şeyleri...
İnsan olduğumun farkına varmak...
Bitecek biraz sonra...
Daha sonra çekip gideceğim...
Ardımda ne olup bittiğine aldırmadan.
Son nefeslerim artık.
Bir daha olacağını hiç düşünmeden...
Ve her zamanki gibi hesapsız.
Gecenin ilk ışıkları yanıyor yine...
Hüzünlerim çöktü üzerime...
Hiçbir tedirginlik yok üzerimde...
Buz gibi olmuş bir çay bardağı...
Dört izmarit...
Dört kişilik masada
Kelimeler içime kıvrıldıkça batıyordu...
Güneş son aydınlıklarını hissettirirken,
Soğutuyordu geri kalanımı...
Ufukta kaybolurken tüm umutlar,
Hep bir çizgide birleşiyordu...
Kahkahalarla gelip geçen martılar...
Sana hüzünlerimi bıraktım hediye...
Ve nefretlerimi yazdım sana...
Bu garip bir hikayeydi...
Kahraman olmaktan sıkılan bir kahramandım...
Benim hüzünlerim vardı! Nefretlerim...
Ölümü yakınımda hissettiğim zamanlar çok oldu...
En güzel zaman ölmek için...
Ne olduğunun farkına varmadan kimse.
Birdenbire hiç sebep yokken;
Olduğu yerde bocalamak,
Ne kadar zordur...
Hiç kimsenin hiç kimse olduğunu söylemek...
Seni ya da beni düşünmek,
Ne güzel ne de ümitli birşey...
Dünyanın en berbat sesinden,
En berbat müziği dinlemek gibi,
Çıldırtıcı birşey.
Birazcık ümit yeter bana.
Umutlarımdı ufuğa gidecek gemi.
Sevinçler dalgalardaki sessiz bir köpük,
Biliyorlar kendilerini bekleyeni...
Mutluluklar kalmadı çünkü hepsi sönük.
Hayat bir ayna ne cam olabildim ne sır!
Yaşamak yalnızca nefes almak,
Duyguları saklamak değildir.
Yaşamak, paylaşmaktır...
Sekizinci renktir yaşamak.
Yaşamak hata yapmaktır, düzeltmektir.
Anlaşılmaktır, anlamaktır...
Sıyrılıp gidiyorum...
Yanımdan insanlar hızla akıp geçiyor...
Değişik durumlarda...
İnsanlar...
O kadar hızla akıp gidiyorlar ki...
Renkleri birbirine karışıyor...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!