Buldum Kendimi Şiiri - Mehmet Kara

Yeni gömdüm bir komşumu,
mezarı hala sıcak.
Oğullarına 'devamlılık' diledim.
'Bir gün benim de yok olacak
terim, emeğim korkum'u
yaşlı ayaklarıma yükledim...

İçim paramparça,
Mezar düşledim kaldırımlarda:
Han-hamam avunmalık,
İnsan, avunmalık denizinde
bir yalnız balık,
Gece, mezardan da karanlık...
Önümde oğlanlı kızlı bir kalabalık.
Kendi kendime epey direndim.
Sonra,
'Yaşamak ne demek? ' dedim.

Gece okulundan çıkmıştılar,
Güneşten kopmuş
bir küme yıldız gibi.
Eğilip, kitaplarına baktılar.
'Bakmayın, birer şifredir kitaplar
Asıl aydınlık,
şifre çözücü, şu genç kafalar! '
Anladı, bir şifre de benden aldılar...

Karşı yolda, yeni evli bir çift
kuruldu koltuklara
Binip, gelin arabasına.
Kul yapısı bu ya,
tam yanımda duruverdi:
El attım duran çarka,
El sallandı iki candan,
Gülümsedim...
'gelecek' marka arabayı
bilinmez geleceğe gönderdim.

Bir aslan heykeli
kaldırım kenarında,
Kendini bilmezler elinden yaralı,
İki parça,
yele ayrı, kuyruk ayrı...
Aldım elime,
bir nakıştır, işledim.
Koyup kendimi aslan yerine,
Tüm karanlıklara kükredim...

Önümde yürüyen aydınlık çocuklar
hiç yoktular;
-O ışığı, karanlığa ben ekledim-
'Gelecek' marka arabayı
hiç mi, hiç görmedim...
Ben didikledim geceyi,
-Ölü bir can adına-
bu hevesi ben besledim.

Yaralı aslan kendimdi ama gerçekte:
Yele olmalıydım, mezara girmeden önce.
Kuyruk olmaya bile
razıydı yüreğim.
Dileğim, bir parça olmaktı
kükreyen bir birlikte.

Karanlık bir arabadan
aydınlık bir polis indi:
'Evine git. babacığım, evine!
Tekin değil sokaklarımız henüz,
-senin gibi-aydınlık görünen birine.
Ama kırılmadı-aydınlık-hevesimiz.'
İşte bu hayal değildi...
Genç adam, sanki ceylan yavrum,
Sanki yüreğimdi...

Nerdeydi evim! ?
Ben kimdim ve neredeydim! ?
Bilemedim, gidemedim...
Geceyi-sabaha kadar-
İçimdeki karanlığı didikledim.

İlk gün doğdu taze toprağa
Karşımda mezar...
Buldum kendimi:
Komşum-bir kök misali- diplerde
bilinmez derinlerde,
Ben, yeni doğan gün gibi,
yeryüzündeydim...

Gaziantep 26 Kasım 2002