Bulduk Şiiri - Fazile Aşar Aydınalp

BULDUK

Kavurucu bir güneş sıcağından akşam serinliğine!

İki kapılı viran bir gönülden, mamur edilmiş muhabbetlere!

Bir sızı, bir hüzün düşerken gönle,

Yanmadan, kavrulmadan pişilemeyeceği

Ve ölmeden evvel olunamayacağı kanaatine uyandık bu sabah!

Bu sabah bir kapı eşiğinde beklemenin,

Dilemenin, dilenmenin

Sabrı acı yutup, gönle şerbet indirmenin yolunu bulduk!

Sevdik acılarımızı.

Sancıyla peyda olan her nimetin
Gözden gönle, gönülden iliklere düşen her hikmetin,

Sevmenin

Ama koşulsuz, ama çıkarsız, ama çokça sevmenin, ama çocukça sevmenin madenini bulduk!

Bulduk ve doyduk teslimiyete...

Ney sarhoşluğu vasıl olunca tenimize

Sazlığından koparılıp savrulan,

İçi oyulan, oyuldukça olan

Oldukça, çığlıkları sarhoş eden nağmelere evirilen Ney´in,

Ruhumuza da işlenmiş yansımasını, acısını gördük!

Çiğ meyve kendi koptu dalından.

Savruldu, yolunu, sahibini bilmeden, bulmadan.

Bekleyip yanmak, yandıkça olmak, oldukça çiğnenmekti aslolan!

Çiğnenerek yeşermenin,

Topraklara zerrelerce serilip

Yeni tohumlar elde etmenin yolunu bulduk bu sabah...

Olduk!