Bülbülün Feryadı Şiiri - Mücahit Kurnaz

Bir ses gelir, bir kafes,
Düğümlenir içimde çıkmaz nefes.
Altın olsa, parlak olsa da,
Bülbüle yine de bir kafes.
Gönül ister özgür uçmak,
Mavi gökte kanat açmak.
Altın teller neye yarar ki,
Yarım kalmış gönül ki
Bülbülün ruhu hep kan ağlar.
Sanma ki kafes hayatı enfes,
Her gün aynı tasa, aynı ses.
Aradığım o dağlar, dereler,
Kafesimde sadece kederler.
Özgürlük, en büyük mücevher,
Onsuz her şey boş, her şey teferruat.
Bülbül arar o dağları, ormanı, canânı
Ne yapsın altın kafesi, fermanı?
Turan yolu çelik gibi bir ray
Çelik, kefes oldu say da say
Verme bu zayıf vücut neler
Ok gibi kalemle bir bir say derler
Öksüz bırakma kalemin yolunu
Her günü kederden bin beter!