Bülbülden şikâyet Şiiri - Ömer Çetinkaya

Senden şikâyetim var,neden feryad edersin?
Diliyin kollarıyla,beni derde atarsın.

Feryada ortak ettin,gülüm bile bile bizi,
Matimii kâlp edip gittin,olan onca sevgimizi.

Çekilirmi sanıyorsun? Tan vaktinde ahu feryad,
Bir gül için edilirmi? Sen benim ömrümü berbat.

Köz oluştu bağrımda,yangını sen başlattın,
Beklemezdim inan ki,beni gülle taşlattın.

Güle sitem eylerken,bülbül dillere düşmüş,
Gülü yârini sanıp,seher vaktinde coşmuş.

Akşamın mahmurluğu,berraklığı sabahın,
Söyle bunlar mı sebep? Nereden gelir ahın.

Aşıklığın timsali,oldun gülün yüzünden,
Kan damlıyor eyy bülbül,seher vakti sözünden.

Eyyy bülbül feryad etme,gel bizide ağlatma!
Bizde yârden ayrıyız,derdimize dert katma.

Dünyanı perde perde,güller kaplaya bilir,
Canını gırtlağına,sevdaan toplaya bilir.

Ama senin derdini,bana yüklemen niye?
Velveleye verirsin,ben bir aşığım diye.

Bizdede var bu sevda,ama biz susuyoruz,
Gözümüzde başlayıp,gönlüme sızıyoruz.

Gel de sulh'e varalım,ben ağlamayım sen sus,
Sevgi ile çekilsin,ufkumuzu tutan pus.

Bülbül öter ben ağlarım,ikimiz ayrıyız yârden,
Al ki yâre kavuşayım,Dünya denen bu diyârden.

15.02.1989