Bülbül ve Aşık Şiiri - Emre Badıl Akbay

Karga bülbülün gülden derdini nerden bilsin.
Birde utanmadan der ki bülbül çok sefilsin.
Hal bu ki gafil karga kendisinden bi haber,
Ne bilsin bülbül güle niçin böyle derbeder.
Gerçi gülü tatmayan o bülbülü anlamaz.
Bülbülden de başkası güzel gülü anlamaz.
O Bülbül ki kendini kutsal aşkıyla bulmuş.
İsmini gülden almış, gökyüzüne savrulmuş

Aşkı tadan her kulda âşık bülbül gibidir.
Onun mekânıysa aşk kuyusunun dibidir
Aşk kuyusuna inen aşkın, gül sesi duyar.
Kutsal aşkla ruhundan, kör benliğini soyar
Bir de âşık kuyudan, su dağıtırken aşk ile.
Aşktan nasipsiz der ki bu delinin zoru ne?
Ne yazık ki tatmayan yüce aşkı bilmiyor.
Bülbül gibi gülünden gayrısını silmiyor.
İşte kimi çığlıkla karga misali güler.
Kimi bülbül misali can yüreğini böler.
Ki yürek bölünmezse aşk açığa çıkmaz.
Aşktan gayrısı benlik duvarlarını yıkmaz.
Dertli bülbül ki benlik duvarlarını yıkmış.
Karga bülbülden, bülbül ise benlikten bıkmış.
Oysa usanan karga kendisinden usanmış.
Bakarken gördüğünü inleyen Bülbül sanmış.
Ne bilsin bülbül, bülbül değil de bir gül olmuş.
Çünkü karga bülbülde aynadan bir yol bulmuş.
Ki her âşık yüzüne bakana bir aynadır.
Gönlüne bakanaysa gül açmış bir semadır.
Aşığa bakan önce kendine bir bakmalı.
Aşkını görmez ise kör gönlünü yakmalı.
Çünkü yanan her âşık o bülbül gibi inler.
Gülünden uzaklarda dertli gönlünü dinler.

Sen de koş ey Bâdıl, gül aşkın kuyusuna in.
Sakın Olma, kör karga gibi aşkına hain. (Bâdıl.2010)