Bülbül Olmak Şiiri - Hayrettin Demirtaş

Bülbüle gülerken ne bunca çile
Sırrı ayan ettim o gonca güle
Ben beni bilmeden düşürdüm dile
Dahası demeden dilim bağlandı

Gözlerine bakmak vuslateri mi
Görünce süzülen aşkın seli mi
Saçına bağlanmış kör kaderimi
Çözmeye ermeden elim bağlandı

Hasret yakar söndüremez kar suyu
Seveni közlemek feleğin huyu
Gecelerim kara karadan koyu
Sarmaya hacetsiz yara dağlandı

İdam fermanını bana yazdırdı
Aşka esir etti mezar kazdırdı
Sokak sokak divanece gezdirdi
Gönül ferman yazdı kayış yağlandı

Düşleri bıraktım gerçekte bile
Hayali gezinir adımım ile
Ne varsa kaptırdım çağlayan sele
Bırak eli kolu döş parçalandı

Çilekeş yanmaya mahkum kaderin
Yazgısı değişmez eremez elin
Bülbül kulu olur al gonca gülün
Senden evvel niceleri horlandı