Bülbül İle Ölürüm Şiiri - Mehmet Tekmen

İstek var yüreklerde,arzular ötesinde.
Bembeyaz kar erimez,yüce dağ tepesinde.
Düşünceler kararsız,hayallerin peşinde.
Yanar kavrulur beden,sıcak yaz güneşinde.

Akan suyun havası; serinlik,neşe verir.
Dönüp aynı noktaya,koşarak gelir devir.
Yol ve usul değişmez,her zerre aynı yerde.
Gelecek vâdi sabit,gerçek olur ilerde.

Baktım,çevreme daldım; zaman uyarlı hayat.
Gücün varsa ey âdem,geçen zamana dayat.
Yaşam aynı ber devam,doğar büyür ve ölür.
Uzaktan bu hareket,ne de güzel görülür.

Münasip bir mekândan,seyrin sefası başka.
Bülbül öter cezbeder,onun hasreti aşka.
Anlamak zor desem de,anlatmak daha zormuş.
Yaşamak ağır ceza,onu çok yoruyormuş.

Çekilen çile yetmez,ayrılığın acısı.
Bırak git uzaklara,diyormuşya bazısı.
Tutulur söz değil ki,hani verilmez karar.
Durup görmek istermiş,olmazsa akla zarar.

Bekleyip onca zaman,vuslata erememek.
Kaybolmuş zaman demek,boşuna olan emek.
Hayal mi bilmem ama,bu hale üzülürüm.
Sanırım orda bende,bülbül ile ölürüm.