Bulanzak Şiiri - Fatih Abdulhakim Gül

Adımlarımı hızlıca attığım
Şu her tarafından taş doguran bozuk yol
Gün seninle başlıyor ve seninle bitiyor
Sen tenha bir geçitte
Üzerinden bir insan geçtiği için mesrur
Ben korkuyla dost olmuş
Sendeleyerek yürüdüğüm için mahzun
Hem de her gün
Paçalarıma bulaşan geçmek bilmeyen
Çamur taneleri
Geçip gitse bile unutulmayacagini söylüyor
Senin öyle kolayca zihinden
Adımlarım hızlandıkça Paçalarım daha bir kirleniyor.
Servise yetişme kaygısı hep buna sebep
Ve tabiki derin uykuda osman'a selam
Ve Remziye'ye
Ve ismail'e
Fatma'ya
Onlar ki günün ilk selamını benden alan kişiler.
Ve günün son selamını yine benden alanlar
Belki çok kişi geçer gider bu yoldan
Ama hiçbiri onların sözlerini işitmez
Benim isittigim kadar
Hiç konuşmadan bişeyler anlatan
bu uykucular
Güneş doğmadan şehre doğan
Kırık yollardan ve uykucular arasında yürüyen
Bir ben
Onlar ki alt geçidin girişini mesken tutmuş
Gelen geçenden haraç kesen ölüler
Bu yol hiç bitmez bu uyuyanlar da
Ses vermez bu şehirde.
Dönüş daha bir korkuludur
Hele de alt geçitten geçeceksem
Duvarlarına yazılan aşk nağmelerini okuyarak
Korkuyu örtmeye çalışmak
Faydasız bir uğraş
Çıkışa yaklaşırken karanlık alabildiğince yakın
sonunda biten bir yol ve biten bir günün rahatlığını yaşamak.