Bulantı Şiiri - Zeynel Kuday

Doğduğum gün ağladım ölümü hatırlayıp
Cehennemde dokunmuş kızgın bir kefen giydim
Karısının yanında kabrini hazırlayıp
Ecelini bekleyen ihtiyarlar gibiydim

Yüzdü dışlanmış kalbim bulanık bir kederde
Sisli bir bataklıkta sendeledim çılgınca
Ah nasıl da titredim kimsesiz gecelerde
Gölgem ayağa kalkıp boğazımı sıkınca

Çoktan bezdim hayattan şaşkın dolaşıyorum
Sokak köpeği gibi amaçsız yaşıyorum
Yolum budur önüme kimse çıkmasın sakın

Mutluluk aşk başarı dostluk neyime gerek
Kokuşmuş cesedimi bir çukur yutana dek
Beni mide bulantım baş dönmemle bırakın

(2011)