Bulantı Şiiri - Ebru Erten

rüzgarın bahçesinde uyandım az önce
bu ne gök gürültüsü böyle
bu ne kırmızı kukla gülüşleri etrafımda

annem sağır ve hasta yatağında
beni her gördüğünde başka başka korkuyor
annem yaşamak için bir şeyleri seviyor
ağlıyor duvara gölge çizen dantellere

bir avuç su fırlattım yüzüme
bu ne merhametsizlik böyle
bu ne ezeli düşmanlık arasında dostların

duydum kavga seslerini arka bahçede
-sadece bakıp döneceğim bir şey yok-
sonra bir kez daha yutkunacağım
belki bir rüya daha göreceğim
sabah bir adım daha atacağım kendi hayatıma

annem beni çok görüyor hayatında
kendi sesinden utanıyor arkadaşlarım
biz burada kimsenin elini tutmamış bir el bulduk
ve değiştik günlerin bekleme inzivasında
ben sormadım ve kimse de söylemedi bana
herkes bir şeyleri sevdi yaşamak için

işte daha az önce küçücük çocuktuk
bahçelerde yaprakların arasına saklanıyorduk
tam büyüyecekken abarttık saklanmayı
ve bir daha da o geceden çıkamadık

yollarda bana benzeyenler görüyorum
daha az önce dünya başını döndürüyordu hepsinin
şimdi onlar bulandırıyor zamanı geçmiş mevsimleri
karların üzerlerinde yuvarlanırken
nasıl da öğrendiler sırt çevirmeyi
ne ara satın aldılar yüzlerini kaplayan kibri
ne çabuk alıştılar iteklenmeye

rüzgarın bahçesinde rüya gördüm az önce
ve uyandığımda tamamen rüya oldum
kimse anlamadı bu nasıl oyun böyle
bu ne ölü taklitleri yaşam içinde

herkes bin parçaya bölündü yaşamak için