Bulanık su kederi Şiiri - İlhan İlboğa

Gözlerin ne zaman bir bulanık suya düşse
O an benim kederimdir
Soluduğum havanın renginde uçururum
O kırlangıç kanatlarına bıraktığım yüreğimi
Bir uçurum göbeğinde eriyen penceremin
Eli çatlak, diline yerleşmez bir soğuk işler
İçim ürperir, sarkıtlar incitir akıttığım damlaları

Güneşi batarken tutabilmek için koşturduğum
O kırk nal gündüz hasretinde, örterim yüreğimi
Her bir ayakta bir güneş çekse de nefesini
Ayrılmaz gözyaşlarım benden, bıçkındır hep
Bir mezar taşı işler, birde kirli bir şehirde ayrılık
Hıçkırık bilmezliğinden değil, ketum severliğindendir
Değmesin gözlerin ince, kısrakta olsa bir bedele
Yüzüm bir nehir yatağı, elim alışmaz perde olur
Kunduracılığım çocukluğumun eseri
Boyamaz ayaklarım gideceğim hiçbir yeri.

Gözlerin ne zaman bir bulanık suya düşse
O an benim kederimdir
Toprak damlı bir evde uykusuzluğum
Bahçesizliğimde yetiştirdiğim incir ağacımdır
Yapraklarım ter dökmeyi unutur soluksuz kalır meyvelerim
Toprağımın sadakatsizliğinden değil,
Suya düşmüştür cemresi hasretin
Değmesin gözlerine kısa,
Eteklerine bir çocuk eli bile yetişmeyen gebeliği kederin
Tartısı yoktur elimin ne büyük ne küçüğü
Gözlerin diyordum
Değmesin bulanık bir suya
O an benim hesapsız kederimdir.