Bulanık Şiiri - Ülker Ercihan

gel de tanı şimdi bulanık aynaya düşen yüzü
şu çillerin üzerinde duran mavi
az bana
çok babama
hiç kimseye benziyor.
bu pürüzlü
geçkin yanaklar
nerede bırakmış güneş yanıklarını.

yol arıyor elcağızım alnımdaki çizgileri
şöyle usturuplu
şöyle kadınakıllı
yeniden yeniden yazmaya.

bir gülüş çimlendirmeli önce
şöyle gamzeye yakın
kulağa uzak
öyle uluorta
sarmaşık gibi yapışmalı
yakışmalı surata

az oldum farkındayım
çok oldu çıplaklığı kırılgan dalların...