Bulanık Şiiri - Efe Can Doğan

Yağmur tüm sokaklarla buluşur.
Bu akışkan sevgim sana.
Yapış yapış ve ansızın.
Hafif bi uçurumun kenarındayım
Tek bi lafına bırakacağım kendimi aşağıya
Ve sen geldiğinde
Çiçek tarlalarında yatarken bulurum kendimi
Hemde geceleri.
Tek bi sözünle balta keser boynumu
İntihara sürüklenirim.
Hangi kalp kırılmaz
Fazla yüklenirsen.
Bir gün sen gelirsen
Hayat nasıl da güzel olmaz?
Bir uçurumsun kenarında dolaştığım.
Ve ağlıyamadığım gecelerce
Hep senin ardından üzülürüm.
Sen beni ağlıyorsun sanarsın
Yüzüme bakar ağlamadığımı görürsün.
Aslında ben öyle anlarda hep ağlarım
Gözümden yaş gelmesede.
Aklıma bi şeyler düşüyor öyle zamanlarda
Ve
Dudaklarını kanatırcasına ısırıyorum.
Değişik bişeyler oldu bana
Beni koynuna aldığından beri.
Sesler gittikçe arttı
Kuşlar bize neler öğretiyor bilmiyorum
Bu kadar konuşmamızdan sonra
Yeniden akıllanmıyoruz.
Sevişmek farz oluyor artık.
Geceden - sabaha bi otobüse binip gidiyoruz.
Her şehirde en az bin bir kez sevişmeliyiz.
Şehirler aşkımızı kusuyor
Biz soluk soluğa kalıyoruz.
Ve çıkarıp bi şiir okuyorum sana.
Güzel okumasamda geri adım atmıyorum
Sarhoşum ve sirat köprüsünden geçiyorum.
Sesim kulaklarından sekip geliyor.
Alacakaranlıkta gözlerin parlıyor
Ellerim güzelim, güzel alnında gezinmemek için zor tutuyor
Kendilerini.
Sevmezsin böyle hareketleri
Mesela saçınla oynanmasını.
Bense oynamak isterim her bi yanınla.
Her anı değerlendirmeli.
Gözümde çoktan dönüşmüştün bi sanat eserine.
Ve dilimin ucunda sen adı
güzele dönüşüyor.
Lütfen söndür tüm ışıkları
Gözlerin ve dişlerin diyorum
Onlar aydınlatıyor gecemi.
Anlamanı istiyorum sorduğum her soruyu,
Sesime bir ses ver
Yine bulurum zifiri karanlıkta seni.
Tenhalarda bulmak istiyorum seni
Her köşebaşında benim olmanı.
Bizim gittiğimiz her dükkan kepenklerini indiriyor.
Neden bize böyle yapıyorlar diyorum
Cevapsız kalıyor yine sorularım.
Sonra sen çarpıyorsun gözüme
Umutsuzluk bulutları dağılıyor
Ve kovalıyorsun sokaktakileri.
Kokunu aldığım her yer
Benim evimdir.