Kimse bilmez senin içindeki kanayan yaranı, kimse anlamaz anlatsanda yaşadıklarını, yaşattıklarını sayısal dan büyük ikramiyeyi tutturmuş gibi hissedersin kendini tam herşey yoluna girdi derken, kaybedersin servetini. Kim demiş acılar paylaşınca azalır derdini söylemeyen derman bulamazmış yalanını kim uydurmuş. Uzaktan davulun sesinin hoş geldiği gibi dinleyenleri bir tebessüm ettirir belki de yaşadıkların, ateşin düştüğü yeri yakması bundandır belki de. Kim bilir belki de anlatırsın yaşadıklarını tüm çıplaklığıyla, kimileri ise anlatamaz kelimeler boğazında düğümlenir nefes alamadığını hisseder o an yutkunur ve susar. O kadar büyük sevmiştir ki onun acısını bile başkalarıyla paylaşamaz. Hayat o saatten sonra anlamsız gelir, artık sıcak seni ısıtmaz onun pamuk elleri kadar, deniz o kadar güzel gözükmez gözüne onun mavi gözleri kadar hiç bir kimseyi sevemezsin ondan sonra onun kadar, kalbindeki boşluk giderek büyür büyür dünyaları atarsın içine ama dolduramazsın, her kızda onu ararsın ama bulamazsın bulamazsın...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta