Bulamadım Şiiri - Ahmet Öztek

Kaç aydır kapında, bir parça huzur aradım.
Kağızman, ben senin sevilecek bir yönünü bulamadım,
Her şeyimi kaybettim, nefretler, kinler içinde kaldım,
Kağızman ben senin sevilecek bir yönünü bulamadım.

Toz toprak içinde, yuvamdır, diye sinene sarıldım.
İnsafsız, vicdansız insanların, emirlerine kapıldım.
Her geçen gün, dostluğuna biraz daha darıldım.
Kağızman, ben senin sevilecek bir yönünü bulamadım.

Ne bir dostuna rastladım, ne de kahırsız gününe.
Bir mutluluk anısı yazılmadı, dünden kalan mazine.
Hep acı acı güldüm, çıldırası sefil geçen haline.
Kağızman ben senin, yaşanacak bir gününü bulamadım

İnadım boşuna, ben sana böyle yenildim.
Boynum bir selviydi, ilk kez önünde eğildim.
Öldüm, öldüm, her kapında bin kez dirildim.
Kağızman, ben senin tutunacak bir dalını bulamadım.

İçimde eridim, sular gibi duruldum, her kapında.
Bir hasret yaşadım, hep çaresiz kaldım yanında.
Tutam tutam yoldum, saçlarımı puslu dağında.
Kağızman, ben senin bir sığınacak evini bulamadım.

Engebe Şiirleri 28 Aralık 1999