Bulamadım Şiiri - Zeki Günay

Bir haber yolladım, yar gelsin diye,
Yar beni anlamaz, dinlemez olmuş.
Demiş ki unuttum ben onu çoktan,
Yollarımız artık, ayrıldı demiş.

Ne yaptım dedim, hesap sordum kendime,
Bir türlü, bir yola, hiç varamadım.
Anladım ki zalim, para için terk etmiş.
Gidecek bir yön, yol bulamadım.

Gecem gündüzüm, gündüzüm gece oldu,
Uykularım dağıldı, gözüme kan bulaştı.
Kaç gece, kaç sabah, ağladım durdum,
Yaramı dindirecek, dost bulamadım.

Ne kadar acı değil mi, sırttan vurulmak,
Yalnızlığa çaresizliğe, hep esir oldum.
Oysa ki ne güzel, ümitlerim, vardı benim,
Her şeyi sil at diyecek, kalp bulamadım.

Kimi zaman yemek yemez, su içmez oldum,
Hayatımda bir düzen, hiç bulamadım.
Suç kimde, kaderde mi, yoksa yardamı,
Doğruyu, yanlışı görecek, göz bulamadım.

Her şey boş geliyor, her şey anlamsız,
Beni bu hale getirenden, öç alamadım.
Çünkü ben onu, ölümüne sevdim,
İntikam alacak, yürek bulamadım.

Dediler ki sende unut, onun gibi,
Benim kalbim, bir türlü unutamadı.
Kalbim sevdi mi, ölümüne seviyor,
Kalbime dur diyecek, dil bulamadım.

Sonun da şair ettin, söylettin sözü,
Elimden kalemi atamıyorum.
Öldürdün beni, ey zalim yar,
Yatağımda bir türlü, yatamıyorum.
Mezarımda bir türlü, yatamıyorum.

OZAN ŞAİR: ZEKİ GÜNAY