Bulamadılar Yüreğimi Şiiri - Saliha Öcal

Söndürdü evin ışıklarını,çekti odanın perdesini.
Kahkahalar taştı evin dışına,sevdiği gelmiş evine.
Bir bahsederdi kendisinden yaşlar kristalleşirdi gözlerinde.
Dilinden dökülenler derin nefesle ahh işte böyle.
Gözün aydın,geldi bak yanına mutlusun yine.
Söndürme ışıkları,çekme perdeleri izlemem sizi.
Kalabalık var aklımda,zonkluyor herbirinin sesleri.
Neden zihnimden geçenler dikiliyor karşıma.
Bir de benden bir ben gelmişti bağına bostanina.
Ölü mü diri mi sormadan hakikatler çıktı karşıma.
Dur ey kaptan,al içeri sür sonsuzluğa...
Fren tutmasın,hakim olma bu direksiyona.
Sertçe çarp kara kayaya,parçalar dökülsün kafama.
Verdim ruhumu,damlamadı yere bir damla.
İçime akıyor kan, kokusunu vermiyor dışarıya.
Buldular beni çok uzun zaman sonra.
Kaldırdılar başımı baktılar sağıma soluma.
Yüreği yok,bulamadılar asla bir daha!
Gömdüler beni penceresiz,ışıksız odama.
Her kış gelende,türer toprağımda kardelen.
Yazlarıysa rengarenk çiçekler dökülür tepemden.
Ahirde soruldu bana,ayrılmasın sevdiğinden.
Yine yüreğim yoktu ayrılmıştı bedenimden.
Artık arınmıştım hepten esir duygulardan.
İstediğin kadar perdeyi çek,söndür ışıkları.
Kahkahalar gezinsin kol kola çıksınlar dışarı.
Aşkı fısılda,gül kokulu; kaplasın kulağını.
Gözlerim görüyor,zihnim düşünüyor,yok sızı.
Yürekti bu hale getiren,bilmiyorum nerde çekiyor acısını?

26.02.2025 Van/Edremit.