Bul Kendini Şiiri - Ahmet Gönenç

Gece bir perde oldu düşlerime,
İnan çok savaştım yüreğimin sesiyle.
Hasret kaldım gözlerimden kayan yıdızlara.
Söz verdim karanlıklara her yıkılışımda,
Her bulamayışımda kendimi,
Buldugumu sandığım zamanlarda.
Yağmurun sesini uzaktan her duyuşumda,
Bulutlar kadar dolmuş ve dağınıktım yeryüzüne.
Bilmiyorum söz verilen rüyalar gerçek olur mu?
Kendini bulmadığın sürece,
Ne sözün sende kalır,ne rüyan saklı.
Bir başka diyarda bekler,
Umudunu kaybeden bir yıldız gibi.
Bu dünya içinde kaybolan her bir şey için,
Yaşama hevesini kıran her bir şey için,
Seni yıkmaya çalışan her bir şey için,
Kendini yeniden bulmalısın.
Umudun gercekse,
İşte o zaman....
Zaman diye bir kavram yok!
Yorgun ve çaresiz gözlerin için,
Kavrulan yüreğinin ardında.