Bul Artik Beni Şiiri - Erzincanli Kurt

Sahi ne kadar zaman oldu mutluluktan gökyüzüne haykirmayali?
Içimin içime sigmadigi sevinçleri yasamayali?
Bir çiçegi koklarken, bir köpegin basini oksarken,
Duydugum mutlulugu kaybedeli ne kadar zaman oldu?
Bu ufacik seyler mutlu ederken beni,
Simdi ufacik seyler yetiyor hüzünlenmeme.
Içimde bir seyler kördügüm olmus, çözülmeyi bekliyor.
Paslanmaya yüz tutacak neredeyse en güzel duygularim...

Neden bulmuyor mutluluk beni?
Neden kaçiyor benden?
Ne ben tam olarak kovalayabiliyorum onu,
Ne de o bana geliyor bir adim.
Aramizda koskoca daglar var bizim...
Bazen ona hiç ulasamayacagimi düsünüyorum.
Korkuyorum...
Adi mutsuzluk olan olan bir hayat geçirmekten korkuyorum.
Ben mi çizdim bu yolu kendime,
Ben mi seçtim mutsuzlugu, yalnizligi bilemiyorum.

Ne olur mutluluk, ne olur bul artik beni!
Öylesine özledim ki, öylesine hasretim ki sana bilemezsin!
Yazik bosuna geçen su sensiz günlerime, gençligime...
Ne olur gel artik!
Gel de isildasin su gözlerim,
Yüzüme renk gelsin,
Yeniden harekit etsin damarlarimdaki kan,
Yine sarkilarini söyleyeyim coskuyla.
Içim içime sigmasin yine,
Kosar adim geçeyim su yokuslu yollari...

Bak... Bak iste buradayim.
Belki de yanibasindayim
Açtim yüregimi sana
Görsene beni!
Ne Olur Mutluluk Bul Artik Beni!