Bükük Kaldı Şiiri - Murat Erbil

Gül dikmişler de kurudur dalı
Ezilen fidanım bükük kaldı
Damla akmaz kuru pınarları
Kuruyan dudağım bükük kaldı

Bizim dağada benzemez dağı
Ne kekliği öter ne turnası
Ne betermiş ayrılık acısı
Gelemedim boynum bükük kaldı

Kanlı GABAR, cehennem deresi
Soğuktur tutulmaz nöbetleri
Kara toprak ister şehitleri
Toprağa da boynum bükük kaldı

Mesken ettik artık kayaları
Vursak da bitmez eşkiyaları
Peş peşe sardık yaraları
Devreminde boynu bükü kaldı

Kefenimi beyazdan sardılar
Bayrağı tabuduma sardılar
Sılama kara haber yolladılar
Abiminde boynu bükük kaldı

Uzak yollarından aşamadı
Aşıpta yanıma varamadı
Dert yüküyle yüreği dağladı
Bacımında boynu bükük kaldı

Kimi güldü kimisi ağladı
Kimiside karalar bağladı
Ağladıysa tek anam ağladı
Anamında boynu bükük kaldı

İrice beyaz kaşını çattı
Üst üste sigarasını yaktı
Salonda asılan resme baktı
Babamın da boynu bükük kaldı

Kimseye deyip bildiremedi
Bu benim sevdiğim diyemedi
Cansız vücudumu göremedi
Yarimin de boynu bükük kaldı

Yiğitler gittide meydan kaldı
Gayrı toprak oldum ismim kaldı
Dost saramam elim açık kaldı
Aşık murat'ım muradım kaldı
Murat'ın da boynu bükük kaldı