Bukalemunun Aşkı Şiiri - Dearya Taşkın

Durduğum yerin renginde bitenim
Kalır da huzur da delicesine sevenim
Rengimi alırım verilenlerle
Bazen kırmızı olur bazen siyaha bürünür terk ettiklerim

Nereye koyarsam ikiye bölünür
Hesabım kitabım rengimde gömülür
Günü gelir de bazen gitmelerin
Sancım dilimde çatallanır
Kamcılarım ebedimle sökülür

Ne verilirse onu eker de yürek
Çiçek açar bazen de böcek
Ezmediklerim padişah kesilir edepsiz
Gülerim çoğuna ardıma bakmadan sebepsiz

Kayalıklar olur bazen beni zorlayan
Taşlara vururum o an ağlayan
Akıntımı bulurum bazen çağlayan
Götürdüğü yerlerden çıkar nöbetlerim
Bana verilen kadar parlaktır rengim

Ebedimden ayrı kalmasın yaşım
Arkamda sıralı bin bir gözyaşım
Bunları okuyup sökemeyen şaşkın
En büyük derttir kurşunu kördür aşkın

Hayatı bir yerlerde saklamak niye
Cebinde birikir kırıklıkların bir nihai sözle
Anlatamaz olursun kilit olur gözde
Rengi bulanır suyuna, kalır sıksan elinde

Verdiğin kadarını almasını bilip
Ne istediğinden emin olup şarkında söyleyip
Bir hırcın anı kollamadan sevip
Gülücük olacak kadar açsın hoş rengin

Durduğun yer belirler olduğun şekli
Ben gizlemem kendimi açarım rengi
Hoşuna gitmiyorsa değiştir üstünde durduğun bedeni şekli
Olduğun kadarını alırsın benden
Katamadıklarına bakmadan cıkta kendinden
Değiştir kurtul artık bu renksizliğinden!