Bukalemun Şiiri - Ayla Korkanç

Işık azaldı.
Zamanla hava karardı.
Gece gerçeği sakladı.
Düşünceler aldı beni.
Geçip giden çağlar boyunca,
Aynı duygular, aynı akıl oyunları ve tutulması,
zirveyi kapma telaşı.
Yaşandı.
Ders alan var mı?
İnsanların içinde iyi ya da kötü yönünü sakladığı,
kimsenin asla giremeyeceği gizli mağarası var.
Orada en ilkel ve basit halimizle rahatız.
Özgürce konuştuğumuz tek kişi, kendimiz.
Mağaradan çıkar çıkmaz, bir hayvanda vücut buluruz.
Bukalemun.
Uyum sağlamak adına,
sonuna kadar kendini kandırma hali.
Ya ruhlar! Aşınmış.
Suyun altında kalan ağaçlar gibi taşlaşmış.
Oysa doğrudan ışık saçmaz mıydı gökyüzüne bir zamanlar?
Kırılma noktası yanlış seçimlerde.
Durumu ısrarla inkar edip,
sorunlar yumağına kendini de sararak,
herkesi dost bilmekte.
Renk değiştir.
Yine çıkmaz sokaktasın,
gülümse,
kimse gerçek hislerini anlamasın.