Buhranımın acı yüzü Şiiri - Şair Faustus_

I
gel buhranımda gel husranımda gel
gel ben ağlarken gel yokuluğuna
hala beklerken gel gülerken unuturum adını zikretmeyi
gafletime ver

II
gel ben susarken gel
içim yanarken gel
yüreğimde eserken bahar yelleri
gözlerini neylesin gözlerim ey güzel
gel gözlerime kan oturmuşken gel
üstelik suretin yerine

III
gel düşlerime gel ruyalarda gel
açık bıraktım penceremi bu akşam ruzgarlara tutunda gel
gündüz gözüyle çıkaramam sanma suretini bu kalabalık arasında ve uzaktan
lakin yinede sen gecenin tam ortasında gel

VI
gel ben biterken gel yavaş yavaş son cigaram gibi dudaklarımda
son bulurken gel hayatımın gergefine dizdiğim umutlarımla
gel ağlarken bile gülerim yeterki yüzünü göster ey güzel

V
gel yarattın ve gör yaşamak okadar kolay mı bu bedende
bilmem nerdesin şimdi ağladın mı hiç bensiz gecelerine
gözyaşlarım hala sıcak
gel bu ateş beni kül edecek
geç olmadan gel külüm rüzgarına savrulacak

VI
gel halimi bir gör ve etrafımda dön
bir semavi olayım aşkınla yanan
ve hep sarhoş kalmaya razıyım
kanımda kal yinede sen

VII
gel izinin tozu olayım bastığın yeri öpeyim
yürürken belki ruzgar carpar deyu
ben önünden gideyim
sanmaki bu aşk uhrevi
kanımdasın ruhumu saran dahada ötesi belki

VIII
gel bir bulut ol gel
parça parça gökyüzünde
yağmuruna soyunayım
çarp sineme tokat gibi
karanlığa savrulayım

XI
gül suretini cennet görmüş ne mutlu ona
ben sensizim şimdi bu acıdan viran oldum yana yana
gözlerimi kör eyle sen
yeterki yüzünü göreyim sonbir defa

X
gel çok geç olmadan gel
hala beklerken gel
bir seher vakti daha nerdesin ey güzel?
karanlığıma aydınlığım ol
gölgende dinlenmeye talibim ey güzel