Buhran Şiiri - İbrahim Çınar

Bazen susturmak istersin geceleri
Uykularını delik deşik eden
Kabuslarını düşlerini
Alıp gidesin gelir ceketini
Bir cebinde yalnızlığın
Bir cebinde sakladığın geçmişin
Hep alacaklıdır hayat senden
Verecek neyin kalmıştır artık
Diyemezsin de üstü kalsın

Keşkelerin pişmanlıkların dolar gözlerine
Sonra hepsi birden sel olup akar
Bir bakarsın
Bir deryanın içindesin darmadağın
Hayallerini söndürürsün
Bir kül tablasının içinde
Küllenir her defasın da
Kederlerin seni yeniden yakar

Dolu gibi yağasın gelir ansızın
Parçalamak istercesine içindekileri
Derin bir nefeste
Sanki bulutları çekersin içine
Kuruturcasına gökyüzünü
Kurur yine dilin damağın

Sonra güneş gelir salar ışıklarını üstüne
Peşine bir gölge takılır geceden koyu
Bir yanın karanlık bir yanın gündüz gibi
Sokuluverir orta yerine yalnızlığın
Bir taş daha düşerken ömür duvarından
Üstüne yapışır yine hayatın o kirli tozu