Buhran Şiiri - Yusuf Demirtaş

O kadar sıkıldım ki hayattan
Yalnızlık bana kilitlenmiş sanki
Şimdi başka bir şehirde yabancı yüzlerde seni arıyorum.
Bulamayacağımın farkında olmam bile rahatlatmıyor beni,
Aksine yüzde birlik ihtimallimi kovalıyorum!
Hiç bir yüz sana benzemiyor, süregelmiş tavırlarda bile
Ben seni arıyorum.
Senin için ağlamayı bile özledim,
Senin için ve omzunda ağlamayı!
Yokluğun henüz terketmedi beni
Oda giderse ne yaparım,
Kiminle acıtan sensizliğimi hiç utanmadan paylaşırım inan ki bilmiyorum!
Hala seviyorum seni
Sana kavuşmak aklimin en uç noktasından yüzüme gülümsüyor
Ben ise o gülümsemeyi bu kadar uzaktan seyrederken
Hıçkırıklar içinde elimi hayaline uzatıyorum
Tutmuyorsun ellerimi!
Neden ve niçin bu haldeyiz henüz idrak edemedim!
Etrafımda binlerce ne dediğini dahi anlamadığım insancık var!
Yüzlerine bakıyorum bazen
Hoşuma giden yüzler oluyor
Ama inan ki hiç birinin gözlerine bakamıyorum
Kara gözlerin koşuyor hemen aklıma,
Yeşilde mavide ve tanımını yapamadığım gözlerde
Bana bakışını görüyorum,
Sana olan hasretle onlara sarılırım diye
Apar topar kaçışlarım oluyor kendime ve yalnızlığıma doğru,
Şimdi sen nerdesin?
Kiminlesin ve ne yapıyorsun?
Bu sorulara yarım yamalak hayaller haricinde cevap dahi veremiyorum!
Aklımın bana bakan kısmında kocaman ve afili bir biçimde yazılmış
Kendisi küçük fakat beni her şekilde ifade eden bir kelime görüyorum
Sende tahmin ediyorsundur! Bu kelimeyi, kelimemiz;
Keşke!
Çünkü sende en az benim kadar aklına kazıdın bu küçük ama bizi anlatan kelimeyi!
Bir şarkıda bir kelimede, ya da yalana gerek yok her şarkı ve her kelimede seni hatırlıyorum!
Sen varsın bir yerlerde beni düşünüyorsun farkındayım
Ama yok olduğunu söyleyen uykusuz ve çökmüş gözlerim tuzaklar kuruyor beynime!
Bu kadar çok farkında olduğum şey varken
Seninleyken sensiz olamayacağımın farkında olmamam
Büyük bir pişmanlık benim için!
Senden sadece kendine iyi bakmanı istiyorum!
Elveda, işte ben yine gidiyorum.