Buhran Şiiri - Mevlüt Ören

Gecelerden kurtulup sökülürken her şafak,
Beynimde cirit atar yüzlerce girift fikir..
Satar beni koynunda sabahladığım sokak,
Birden üstüme yürür annem bildiğim şehir..

Gölgem bile ansızın beni bırakıp gider,
İçime doluverir korkuların nefesi.
Hangi köşeye kaçsam durmadan tehdit eder,
Garip garip uluyan aç bir köpeğin sesi...

Vücudumu tepeden ayağa telaş kaplar,
Hallerimde yokluğa firarın çabaları.
Ruhumu sonu gelmez karanlıklara saplar,
Aniden sönüveren şu sokak lambaları.

Sanki birileri hep ayak sesimi dinler,
Birileri geride kalan izimi bulur.
Gecelerde biricik arkadaşlarım cinler,
İlk ışıkta onlar da birden bire kaybolur

Büyümüş yangınlarda kendi resmimi görüp,
Sırtıma bu ateşli buhranımı sararım.
Amansız gündüzlerde bir başıma yürüyüp,
Şehirlerin dışında boş bir mezar ararım..