Buhar Soluyan Tren Şiiri - Suna Doğanay

Islak otlarda sürünen demir, bir uyutur
Bir emzirir gözyaşlarını vagonların.
Gözlerim güneşin en ışıklı saatlerinde
Biraz üzgün, biraz hüzünle
Aynı vazoda tütsüler kederli gidişleri.

Koparıp dururum umut yüklü yaprakları tek tek
Adsız kaygılarla sarılır dört bir yanım
Önce bahar olur umutlarım, sonra yorgun bir güz
Yedi renkte yıldızlar çizerim inadına gök tarlama
Dağılıp saçılır buzlu camlarından dumansız trenin
Sanki gösterime hazır bir trajik oyun gibi

Hiç sevmedim vedaları ey uçurumlu yol!
Buhar soluklu tüneller biçtim isyanlardayken ruhum
Silip silip yeniden yazdığım ayrılıklar, unuttuklarım
Toz toprak içinde ve son dizesinde şiirlerimin
Simsiyah çelenklerle şimdi koyun koyuna
Demleniyor düşümde öldürdüğüm hayallerimmiş gibi

Tutuşur, kor düşünce içimdeki kuru otlar ey sevgili!
Ay tamamlarken son turunu yörüngesinde
Gurbet türküleriyle ıslanır sabahsız kirpiklerim
Uçup gider hasretim, karanlık, ıssız yolda
Ağlayan bir tabloda öksüz çocukmuş gibi
Öyle yapayalnız, bakar dururum arkasından peronda.

Hüzzam şarkılarla uğurlanır hep kuşlar.
Sobelenir gölgesinde sahipsiz yaprakların
Bir koca bulutun kanatları altında
Zaman çıkmazında, bilmem kaçıncı defa
Bir dalganın batışını seyre dalarım.

Kesilir orta yerinden hıçkırığı gökyüzünün
Anılar uyanır kış uykusundan zaman zaman
Tutkular har, özlemler ıslak kaldırımda
Dirilsin diye rayda hoş seda nefesiyle
Bir dalgın bakış, bir yoksul yürek bırakırım.

Kar demeden, fırtına, tipi, yağmur demeden
Alır gider başını, “Dur gitme! ” desem de yolcu
Her gidişinde sele dönüşür bir damla su
Titretir lodos telgraf tellerini serseri gülüşüyle
Açılıp açılıp kapandığında yalnızlığın gözleri

Koş, dolaş bakalım kara bulut, dünya kazan sen kepçe.
Hayat aynı hayat, gidenden de haber yok.
Susuşu bundandır sancılı gurbetçinin, hayali geniş
Bak yine aralandı kalbim, yine kış ve yine paramparçayım.
Bir eski dost gibi hatırla beni her seferinde.