Buhar İdim Şiiri - Hasan Noyan Vurgun

Buhardım, gökten yağdım,damlalığımla kaldım
Avam oldu makamım,Celaliyetle yandım

Görmez idim Hakkı,halbuki o bende saklı
Damla ne anlar aşkı,gerekir Celal tadı

Buz oldum, sudan olduğumu unuttum
Ateş ile Zikr-i Celalde eridim

Fail Allah,mevsuf Allah,mevcud Allah’tır,Hu
Buz suyum dese firavun,ben der Hallac’tan su

Kalmadı zat yanında şirkli kul veya benlik
Buz eridi soyundum girdim ırmağa artık

Açıldı yeni kapı, Celaliyet geçildi
Akıyor ırmak, Bekle vuslatı aşk denizi

Donar sular kış gelir Cemaliyet yurduna
Görünür O latif,dilediği her sıfatta

Buz olur tekrar su, artık bilir kulluğunu
Şirksiz kulluktur bu, Buz bilir su olduğunu

Bahar olur, çağlar aşk, akar ırmak vuslata
Buhar,su,buz,hepsi kendidir anlar vuslatta

Evvel,Ahir,Zahir,Batın kendidir yok başka
Devran kendinden kendinedir coşarım aşka

Vuslatta ulaşan yoktur, görür kendi imiş
Kabe kavseyn de birleşir, abid,mabud birmiş

Celaliyetten Cemaliyete seyri suluk
İkisi birleşince her yer tek yüz, tek soluk

Celal,Cemal birleşip olurlar Kemaliyet
İnsan-ı Kamil toplar tümünü yok gayriyet

İsimsizim,fakat tüm isimler benim ismim
Ne gelen var ne giden, ne doğum ne de ölüm