Bugünsüz Yarınlara -düzyazı-

Benim hiç bugünüm olmadı.Yarınlar için tükettim hep,içimde biriktirdiğim en güzel dizeleri.Benim hiç aşklarım da olmadı; öyle yağmurlu akşamlarda oturup ağlayacağım.Sonra; anlatacağım,yaprak üzerinde büyüyen kurtarılmışlara...

Halbuki ne kadar da nefret ederdim karanlıktan ve umutla beklemekten.

Paylaşmadım yalnızlığımı kimseyle.İçimde büyüttüm hep kendi düşlerimle.Bu yüzden belki de gökgürültüsünden korkmayışım.Bilmezler insanlar,yağmuru getirir gökgürültüsü.Yapraklar yıkanırken,benim düşlerim büyürdü ve kimsenin haberi olmazdı,zaten boş olan sokaklarda..

Kaçmayı hiç beceremedim kendimden.Hep aynı kimsesizlik oyunu,ve hep aynı kelimeler.Anlatamadım kendim olmayanlara uzaktaki kendimi.Kopamadığım sevgilerle uğraştı şiirlerim,aslında olup da yokmuş gibi görünen sevgililerle.Dizelerim gibi sevgilerim de ayrı kaldılar birbirlerinden.

Yıldızımın güldüğünü görür oldum çoğu zaman.Benim sadece bir yıldızım oldu odamı aydınlatan.Hayatın dönmesine inat o hep aynı yerinde; yanında geriye kalanların.Uzaklığın içimi ısıttığı soğuk şehirlerde bile gözüm yukarıda kalmadı,bulutlu gecelerde.

Korktuğum günlerinde yaşamanın,gitmeden dönmeyi öğrendim sevdiklerimden.Yani yalnızlığım,yıldızım ve gökgürültüsünden...

Güneşli şehir gecelerinde ise,oturdum sessiz harflerden şiirler yazdım kendime...