Bugünlerimi Çocukluğumda Kaybettim

İlkokul yıllarında kabullendiğim
Malubiyet duygusu
En çok pastel boya kokulu
Resim defterlerime yansırdı
Her resmin orta yerine çizdiğim
Kafası büyük çöp adamlarda
Aslında bugünlerimi
Çocukluğumda kaybettim ben
Bir bakkalın kırık camından
Damlıyordu yalnızlığım
Çünkü çocuklar beni aralarına almış
Oyun oynuyorduk çocukça
Ve ben ilk gelen topa vurmuş
Bakkalın camını kırmıştım
Kırmak fikrimde olmasa da
Bakkal topu törenle kesmişti
Çocuklar beni oyuna almadılar ondan sonra

Bugünlerimi
Çocukluğumda kaybettim ben
Bir oyunda oyuncu olma hürriyetimi de
Sonraları aşk denen oyunu
Oynamaya kalktı yüreğim
Çocukluğumu unutmuşçasına
Ama üç kişilik oynanmasına imkan yoktu
Aşk iki kişililik bir oyundu
Ve hep ben oluyordum oyundan çıkarılan
Gözü yaşlı çocuk
Aşka uzak ayrılık şiirlerimde
Dört harfli bir suskunluk
Susuyordum
Susmak fikrimde olmasa da

Bugünlerimi
Çocukluğumda kaybettim ben
Zaman avuçlarımda bir kırık bakkal camı