Bugün hüzünlüyüm ya da 2 temmuz 1993

dağların serinliğinde
ovaların sıcağını kavuran
görünmez dumanlarda çığlıklar içindeyim
gökyüzü mavi bulutsuz

beyaz değil pamuk gibi
yüreğimi saran grilerdeyim
bugün hüzünlüyüm iki temmuz
kızılırmak kenarında

diz çökmüş oturuyorum
o dağın ardında güneş batımında
dostlarımın görüntüsü yansıyor suya
kızılırmak üzerinde otuz beş can

yan yana
bugün hüzünlüyüm
bugün 2 temmuz
bir şehrin yüzünü yitirdiği

mavilerin kara dumanlara büründüğü bir gün
insan teninin temmuzlarda burnuma tüten
yanık kokusuyla göz yaşları döküyorum
kızılırmak kenarında diz çökmüş

bugün hüzünlüyüm
seslerimiz kalmış tiyatro perdelerine asılı
gülüşlerimiz kalmış gençlik aşklarımızın en baharında
gelinliklerinizi bile giymeden

bugün hüzünlüyüm
onca yılın kırgınlığı bedenimde
ayrılık acısı dizlerimde
gökyüzü ne beyaz ne mavi

gökyüzü temmuz sıcağında gri kara
bir şehrin utancından kararması
bugün hüzünlüyüm sizsiz geçen
yılların yalnızlığında