Bugün " Babalar Günü "

Yılarca, sonu gelmeyen acılarla kavgasın sürdüren
Her zaman içinde, yoksulluk ateş yanan
Yüreğindeki güzelliklerden
Umut besleyen
Dalavere
Palavra nedir bilmeyen
Ömründe
Günyüzü görmeyen
Hiç bir vakit
Yüzü gülmeyen
Seni şiirlere yazsam
Mısralara, dizelere sığmasın
Masmavi çocukluk düşlerimi özledim
Gel, tut ellerimden
Beni
Çocukluk günlerimdeki, senli günlere götür, babam

Gayrı dayanamam sensizliğe, sensiz geçen günlere
Bize hatıra kalan, fotoğrafların çoktan küf tuttu
Suskun, paramparça bir ömürdür
Bedenimde
Hasretinden
Ne çok ahlar çekiyorum
Senli geçen
Zeyrek’li günlerim
Hiç çıkmıyor aklımdan
Sen gittikten sonra
Son ışığım olan
Annem de ölünce
Esen deli poyrazlar
Beni sardı
Ne sığınacak bir limanım
Nede beni saracak
Bir kucak kalmadı
Senden, evet senden hiç ummazdım
Beni düğüm, düğüm karanlığa gömüp gittin, babam

Babam nasıl unutabilirim yüzünü, o yeşil gözlerini
Ne olur gel, o büyük avuçlarına
Al, ellerini arayan
Şu küçük ellerimi
Yoksuldun fakat gururlu
Emekçiydin ama onurlu
Adam gibi adamdın, babam
Bir efsaneydin
Sen
Dünyanın en cesur
En hümanist adamı
Başından şapkan
Elinden kehribar tesbihin düşmeyen
Kimseyi kıskanmayan
Aslını
Soyunu inkâr etmeyen
Kişilikli babam
Gölgeni
Gülmeni
Nasihatlerini
Dağ gibi dürüşünü özledim
Kâh işçi, kâh çiftçi, kâh çoban olan koca yürekli
Ne acı! Bugün yine “babalar günü” sen yoksun, babam

Mehmet Çobanoğlu
21.06.2020
İstanbul