BuGüN Şiiri - Ali Akar

              Bugün uyanmaktan fazlasıydı.

              Bugün sabahın ilk ışıklarını görme hevesinin çok ötesinde, kendini yakalama çabasıyla karışık bir barış anlaşmasıydı dünle…

              Zaman zaman aklın bir kenarına düşmüş şüphelerden biriydi. Acaba diye başlayan bir zaman dilimi ya da belli belirsiz umut zerreleriydi kimimize. Sabahın oluşundan başlayan bir koşuşturmanın içinde kaybolmakla, ele geçmeyenleri aramaktı.

              Bugün; Alışageldiğimiz hayat tarzının bize uymadığını kavradığımız andı aslında. Hep sonradan farkettik bunu. Sabahları gözlerdeki ifade, aynada gördüğümüz yüzün bize şikayetiydi beklide! Ama bir türlü fark etmemişliğimiz vardı üstümüzde hem de her seferinde. Ne zaman ki farkına varıp ‘’ Hey! Ne oluyor bana’’ ve ‘’ Nereye gidiyor bu hayat ‘’ diye sorguladığımızda başlar. İsyanımızın belirtisi, kendimize gelişimizin ilk hamlesidir bugün.

              Yaşadığımızı dört bir yana gösterme çabamızdır aynı zamanda. Yeni elbiseler alıp, mis kokular içinde sokağa salınıvermemiz olmuştur ilk yaptığımız. Hayatın, bizim içinde olan kısmını özlemişliğimizle yaptığımızdır, gittiğimiz parktaki gördüğümüz ilk ağaca dostane sarılışımız. Oyun oynayan çocuklara imrenerek baktığımızda fark etmişizdir bazen bugünü. İçlerine dalıp kendimizi onlarla bir olmak isterken yakalayışımızla gelmişizdir bazen kendimize.

              Bugün; en büyük korkularımızın her geçen sabahta daha da küçülmeye başladığı zamandır. Aklımızda olan ne kadar dert varsa kenara bırakışımız, aslında her an biraz daha umursamaz oluşumuzdur. Zaten kısa olan hayatın anlamı yakaladığımızı görmektir. Aynalarla yeniden dost olmak ve içten içe kendimizle gurur duymaktır.

              Sevdaların varlığını hatırlamaktır bazen. Bazense varlığına bizzat şahit olmaktır. Aşk denilen yalana inandığımız andır aynı zamanda. Belki onlarca yıldır bir kenara atılan duyguları yanı başımızda hatta yastığımızın altında bulmaktır. Bir çiçektir bugün. Her sabah yeniden ama yeniden açan ve yaşama sevinci bizde olduğu sürece her daim taze kalan ve yaz kış mis gibi kokan bir çiçektir. Bugün, kalbinden taşan suları kıraç kalmış bedenin kana kana içecektir.

              Kendi başımıza kalmamızdan sonra başlar bugün. Bizim farkımıza varanların bizde farklı birşey görmeleri de zaten bu yüzdendir. Anlaşılmadığımızı düşündüğümüz her konu ya da durumun altında da bu yatmaktadır aslında. Karşı çıktığımızın kendimiz olduğunu anlamamız ve çok zaman bin pişman ya da keşkeler içinde kalmamızdır. Tüylerimizin diken diken olması, utancımızla yüzümüzün kızarması ve titrerken içimiz yine de dudaklarımızın ucundan döktüğümüz pişmanlık ifadesidir. Bugün, hayata geri dönüş çabamızın en anlamlı bahanesidir.

              Şimdiki aklım olsa diye başlayan cümleleri hep bu günlerde kurduk. Keşke ile başlayan ve biraz sitem, biraz isyan barındıran pişmanlıkları da bugün yaşadık. Hatalarımızı fark edip özürlerimizi sunduğumuz zamanlar da hep bugünlerde yaşanmıştı. Bugün; bizden olanların geç de olsa iadesi, itibarın insanlığımızla birlikte geri verilmesidir. Cennet bahçelerinden çıkma bir dünya fırsatının ayaklar altına serilmesidir.

              Eğer farkında değilsek bugünü yaşamıyoruz. Ki yaşadığımızın farkında değilken, aldığımız nefesin anlamını bilmez ve gözlerimize değen bakışların söylediklerini anlamazken o nefesi bile almıyoruz. Bugün hayatın farkına varmaktır. Bugün benim demek, bugün bize verilmişi sevmek ve teşekkür etmektir. Ardından gelecek tebessümü görmek ve hınzır bir çocuk edasında sırıtırken alabildiğine masum özür dilemeyi bile sevmektir.

              Bugün insan yanımızı hatırlayıp kalbimizde olanı görmektir.