Buğum Ve Kanım Benim Şiiri - İsra Ahmedoğlu

ağzım sökülüyor sabaha denk
pencereden dökülüyor hüznü yüzümün
illet ediyorum dünyadan, soyunuyorum dünyayı
sözlerime bile kuşanamazken
sesim çekilirken içimden
beni anlasan, bin düğümlüyken dilim
kırmızı bir ocak, yemyeşil içimiz
köpük köpük yaşam çalgıları
rüzgarlara bağıran sesin
kulağımın günaydın türküsü

güzelliğin tomurcuklansa evime
sabah ölümden bir ip kirpiklerimde
sen damlar desen, ben kanar bilsem
sabah hüznüm, gece kıvranışım
usul bir seher yeli vaktiyle, gel
geçsin göğsümün nar lekesi
ağaçlar öpünce ensenden
titremekler doğacak bacaklarıma
kederim uzak uğultularla sevişecek
"ayrılık" dilimin dönmediği bir kelime kalacak
bedenimi gölgelere doldurup
mezarlıkları yüzünle unuttuğumu hatırlayacağım

neden ağladığımı bilme, istemem
gözlerinde bir kez harelensem yeter
ağzı yok, dili yok güzelliğinin
indim yüzünün güzelliğinden
ellerinin çizgisinden
sözünün doğrusundan indim
ağzın hayat veriyor sularıma
ağzınla coşuyor sularım

sanma kalabalık toprak sıcak gelir
güler kaşım, yumuşar ağzım
sanma başka sevgiye yürür ayağım
başka yüzün gamzesi olurum sanma
bir nefeslik susuş kaldı bağrıma
eşiklerde sürünen yüzümden geriye
başka nefes ararım sanma

çınarım, buğum ve kanım benim
yuvası topal hüzünlerimin
yüzüne ıhlamurlar asıp
kalabalıkların yosunlarından ayıklandım
şimdi toplamalı yüzümü yerlerden
hayalet bir sevgi, tetiği çekilmeye hevesli bir sevişmek
ne istediğimizi bildiğimiz bir yer bulalım
yalnızca seni sevmek kalsın payıma