Buğulu Sözlere Övgü Şiiri - Haydar Ergülen

Ne zaman yurtdışına çıksam, pek sık sayılmaz, yılda bir ya da iki kez, memleketi özler gibi rakıyı özlerim. Rakının kokusu ve buğusu, memleket havası gibi gelir bana. Rakıyı da çok ve sık içtiğimi söyleyemem. Hem rakı içmekle içki içmek aynı şey sayılmaz bana kalırsa. Rakı içmek açık havaya çıkmak gibidir, bir teneffüs duygusu yaşatır insana. Demdir ya rakı, her şey bu demden nasibini alır sanki. Demleniriz, söz de demlenir, anılar, gençliğimiz, dostluklar, aşklar da demlenir rakıyla beraber. Başka içkilerde olmayan bir şey vardır rakıda, en çok geçmiş vardır, içtikçe geçmeyen bir geçmiş demlenir durur içimizde. Ben o demi seviyorum işte. Demde bir cem vardır çünkü, bir olma hali vardır, o yüzden rakı mümkünse meyhanede ve elbette dostlarla birlikte içilmelidir. Yıllar önce gördüğüm bir karikatürü hatırlıyorum: Meyhanedeki yalnız adam başında dikilen garsona 'rakı makı istemez, bana muhabbet getir' diyordu. Üzücü ve 'öğretici' bir karikatürdü. Rakının olmadığı bir meyhaneyi düşünebiliyor musunuz, yanında sözün olmadığı bir rakı da öyle çıplak, terk edilmiş ve ıssız gelir insana. İnsan da ıssızdır o rakının yanında. Rakının buğusu üzümün buğusudur ya rakıyla buğulanan sözü nasıl yabana atarsınız? Rakıyla buğulanan sözler de, aslında hangi viranbağlardan kalmışsa bardağı taşıran üzüm taneleridir. Buğulu sözler, olağanüstü cümleler kurmak üzere seçilen, parlatılan sözler değildir. Tam tersine, belki de en çok o saatlerde bize 'insan olma vakti'nin geldiğini en çok duyumsatan sözlerdir. Buzlu rakıların içimizi ısıtan gevezeliklere yol açması belki de bu yüzdendir. Sözleri, mezelerle karıştırmamalı. Sözlerin meze gibi harcandığı bir masa hemen soğur ki o saatten sonra rakı da beyhudedir söz de. Hem rakıyı da fazla söze boğmamak gerekir. Söz ve rakı birbirine eşlik etmelidir. Belki de sahici meyhanelerde hariçten gazel okumanın yasak olması bu sebeptendir. Rakının 'ara soğukları'nı sözle doldurmaya çalışıyoruz ya, aslında bu rakıya da hayata da hürmet göstermediğimiz anlamına gelir. Hem de hayatta sözleri de meze gibi hızla ve kolayca tükettiğimizi gösterir. Oysa hayatın bulutlu sözleri, rakı burcuna geçildiğinde dilimizden mavi sözler olarak dökülecektir. Rakıyı yudum yudum içmekle hayatı yudumlamanın özeni de, aynı sabır, şefkat ve usulluk içinde gelişmez mi? Sözler de böyle buğulanır, yudumlanır ve demlenir. Demsiz söz, vakitsiz rakılar gibi, çoğaldıkça anlamını, güzelliğini yitirir. Rakıda da öyle değil midir, haddini bilmezsen rakı sana haddini bildirir. Rakıyla sözün adabı birdir, tartımlıdır, yeterincedir, halince, vaktincedir. İkisini de küstürmemeli, ne sözü, ne rakıyı. Sözün demi ile rakının demi cem olduğunda ancak sözler buğulanır. Söylenir, işitilir, duyulur, gider, gelir. Yoksa söz olur, ortada kalır. Aslında rakı vakitleri her zaman aşk vakitleridir. Rakı da aşk gibi mavi bir demdir. Elbette sözün de, rakının da, aşkın da bir dem olduğunu can kulağıyla duyanlara...