Buğulu nefesler Şiiri - Dağlar Özügüç

Kar kapladı ormanda her yanı
Kızaklarla hasta taşıyan atların
Zemheri soğuğunda burunlarından fışkıran
Buğulu nefesleri sanki tren dumanı
Kapıda kalma gülüm sen gel içeri
Yoldan geldin biraz soluklan istersen
Ört kapıyı ört ki sıcak kaçmasın
Geç otur sobanın yanı başına
Sıcaklan buz tutmuş saçların açılsın
Üşümüştür ellerin şimdi sızlamasın
Isıtırım istersen ağır ağır avuçlarımda
Yaklaş bana bahanemiz bu olsun
Ver elini kavuşsun artık tenlerimiz
Sonrasında o umut arayan gözlerimiz
Sobanın başında oturmuşken
Eskilerden konuşalım seni bulmuşken
Sevdamıza bir çare bulalım
Gökyüzünün gökçe yıldızları
Dağların en derin sığınağı
Karanlıkların en yalnızı bizimdi
Şimdilerde de çok şey değişmedi
Gözlerin kalbimin her noktasındalar
Yürürken sanki rehberim onlar
Boş gözlerle bakarken uzaklara
Asude bakışların sanki yoklar
Nedir bu gözlerinden akan sitemkar yaşlar
Seni böyle ağlatan ne oldu?
Neden benzin sarardı soldu?
Bir yanlış haraket mi oldu?