Buğulu Kalp Şiiri - Said Ertuğrul Işık

Buğulu bir cama bir kalp çizmeye çalıştım
Çizemedim.
Yıllar sonra* yeniden denedim bunu
Maalesef yine olmadı,
Yine beceremedim.
Cama bile dokunamadım hatta bu sefer
Engelledi beni camın buğusu
Çünkü ben o camda kendimi buldum
İçimin acınacak noktalarıydı sanki o camın buğusu
O noktalara dokunamayışımdı belki de.

Buğulu bir cama bir kalp çizmeye çalıştım
Kaybolan yıllarımı, o yıllar içinde kayboluşlarımı,
Kalbimin buz tutan yanlarını,
Donmalarımı, donup da kalmalarımı,
Bir de aşksız geçen yıllarımı çizmeye çalıştım
Yetmedi ellerim
Uzanamadım gözlerimin buğusuna
Yani yine beceremedim.

Buğulu bir cama bir kalp çizmekti tek istediğim
Tek istediğim camın buğusuna dokunabilmekti
O buğunun ardındakileri görebilmekti
İstemiştim ki dost saydıklarım üfleyerek buğulamasınlar camımı
Hep istemiştim bunu,
Çok istemiştim ama
O isteklerim de çaresizce boğulmuştu dilek havuzumda.

Buğulu bir cama bir kalp çizecekken düşündüm
Camın buğusu elbetteki sudan oluşmuştu
Oysa ki benim gözlerimin buğusu kaskatıydı
Ağlamak neydi, nasıl ağlanırdı unutturmuştu bana.
En son ne zaman dokunmuştum birinin gözyaşlarına
Ya da en son neye ağlamıştım
Yediğim dayaklardan başka.

Buğulu bir cama bir kalp çizmeyi denedim yine
Yıllar sonra
Elim titredi, kalem titredi ve de ruhum titredi
Yine çizemedim
Yani yine beceremedim.
Kim bilir belki becerebilirim bir gün
Belki o gün kalbin içini de doldurur,
Buğunun ardındakileri de görebilirim.
Kim bilir belki bir gün gözlerimin buğusunu eritebilir
Ağlayabilirim.
Kim bilir,
Kim bilir...
(02/01/2006-Aydın)