Buğuların Portresi Şiiri - Abdulkâdir Çakıl

Asırlardan kalma uğultusu gözlerin,
Gönlümdeki kulaksız kuyular kadar derin.
Göz kapakları buğulu bir hayale sapkın,
Kaşlardan çatan bir vedâ; vakitlerin.

Zannın zeminine basmış ayaklardan,
Yahut üstü kapalı ağzı açık laflardan,
Nereden gelir bu inilti? Yok bir cevap...
Bir şâir usanmış, amansız tafralardan.

Saçları göksüz denizlerden bir renk,
Nakış nakış işlenen dokunuşlarla ahenk.
Akar parmakların ucunda bir ses!
Ruhum ruhuna inmiş; bir tenden kepenk.

Solukların ufkundan bakmasan artık,
Dayanmaz bu dünyâ, yürekler artık.
Dinmez ki acılar biriktirmekle,
Biz elvedalardan bir hüzne çattık...

Bir REVÂ Şâiri