Buğday Sarıya Koştuğu Zaman

Aşk bu ya!
Görürüm bazen kimsesizlerin ayak izinde.
Arardım buğday sarıya koştuğu zaman,
Beyaz sakallı isimsiz dağın zirvesinde.
Parçalanmış bulutlarım, saçılmış gökyüzüne,
aşk bi haber dilsizlerin dilinde.
Kumum var, tanesini arayan.
Ne kum ne de tanem,
benim,
Aşkı saçma sapan yaşayan.
Aşkım aldırmaz,
ne güne, ne de aşkı yalnız yaşayan bana.
Gün bende yaşarken aşkı usulca,
ben benden bi haberim,
Aşk nasıl ola?
Söz veremezdi korkardı.
Yalan söylese,
yalanı odamın bir yerinden çıkardı.
Baharda gelememek tedirginliğinde,
sonbaharda gidemezdi aşk,
kirli elbisemin yan cebinden.
Asi, kirli ve tutsak,
benim gibi.
Ne zaman kirlense aşk,
yağmurlar yağardı.
O Tanrının bir lütfu sayardı,
aşka aşık olduğundan beri.