Buğday Başakları Şiiri - Mutlu Gavcar

-I-
Alnımda karış karış çizgiler
Kokusu burnumda tüter ekmeğin
Işıltılı rüyadan akseden
Umut desteleri emzirir
Altın kâsesinde kavrulan taneleri.
Elimde orak, dilimde dua
Başını hürmetle eğer
Kavruk yüzlü, mübarek başaklar.
Üretimin mayasıdır alın teri
Sırtımda taşırım onca yığını
Sapsarı saplar saplanır göğe
Atları koşarım düvene
İmbat yetişir imdada tınaz savururken
Yumuşak döşeğimdir harman yeri
Yıldızı bol temmuz gecelerinde.
Mısra mısra dizilir çuvallar
Ambarlar dolar şiircesine
Allı pullu mektup misali
Bir başkadır türküsü hasatın
Emeğin, şükrün ahenginde
Hepimize yeter toprağın bereketi.

-II-
Çocukların gülüşü filizlenirdi
Evvelden buğday başaklarında
Çatladı anızlar susuz, sahipsiz
Ama hiç susmadı feryadım.
Dedemin sesi yankılanır rüzgârda
Üşür, düşünür ağlar geceleri
Yalnız, sitemkâr tarlalar.
Şehrin ışıkları çağırdı gençleri
Ocağı söndü köyümün bir bir
Tırpanı, yabayı torunlar değil
Hatıralar taşıyor artık.
Soframızı sevgisiyle beslerdi
Anacığım bazlama yaparken
Babama yaslanıp dinlenirdim
Dağlarca olsa da yüküm.
Unutulan yollar, savrulan izler
Mahsul beklerken dört mevsim
Kimseler dindiremedi hasreti.
Oysa her karışı kutsaldı yurdumun
Kan ve ter ile yoğrulan.

-III-
Kestiler sesimizi soluğumuzu
Özümüzden uzağa fırlattılar bizi
Çeşmeler küstü, güneş kızdı
Aslını unutan insanoğluna.
Yankısı kalmadı sözün
Ehli insafın vicdanından başka.
Ben bir dizeydim kuru toprakta
Belki de yarım kalan beste
Yüreğinizden şiir olup yükseldim
Buğu buğu orak vakti...